De mooiste wandeling van Nieuw Zeeland
Door: janenherma
Blijf op de hoogte en volg Herma
08 Februari 2011 | Nieuw Zeeland, New Plymouth
Om 4.30 ging de wekker, vandaag was de dag we gingen de Tongariro Alpine Crossing lopen.
De rugzakken waren de avond ervoor al gevuld met de misschien benodigde extra kleding voor onderweg. Dat het geen overbodige luxe was zou blijken want we hebben in stralende zonneschijn, behoorlijke koude wind op de top en regen op een stukje van de terugweg gelopen.
Broodjes werden gesmeerd, waterflessen gevuld, bananen en snacks mee, nog even ontbijten, ik kreeg bijna geen hap door mijn keel, het was veel te vroeg om te ontbijten.
Om 6.00 vertrok de bus naar Mount Tongariru, nog wat uitleg over de wandeling en een kaartje voor onderweg en hup die berg op. De start was bij Mangatepopo Car Park op 1150 meter vervolgens een redelijk vlakke wandeling naar Soda Springs op een hoogte van 1400meter. Toen begon het echte werk: Devil’s Staircase naar de South Crater op een hoogte van 1660 meter, dit was dus een echte duivelse trap waar geen einde aan leek te komen en alles onder het toeziend oog van Mount Doom uit The Lord of the Rings die zo nu en dan duidelijk in beeld was en vervolgens weer in de verdween. Waren we aan het begin met een kleine miezer regen begonnen, al gaande weg klaarde de lucht op en werd het stralend weer met een lekker zonnetje en weinig wind, maar goed we gingen een berg op dus dat is geen garantie. Na Devil’s Staircase en een bord met daarop aanwijzingen wat te doen wanneer de vulkaan dreigde uit te barsten, volgde een vlak stuk van ongeveer een kwartier lopen, het leek wel een woestijn en we waren dan ook wel blij dat we daar vroeg waren en niet op het heetst van de dag. Nu volgde de volgende steile klim naar de Red Crater op 1886 meter hoog, het begon ook aanzienlijk harder te waaien en voordat we op de top waren had ik mijn petje maar afgedaan want de wind rukte er behoorlijk aan. Oeps hoorde ik Jan zeggen en daar vloog zijn kaartje van de Crossing voorbij……..zomaar uit zijn broek, gelukkig was het alleen het kaartje maar haha. Het laatste stukje naar de top was bedekt met losse steentjes. Op de top werden we beloond voor het mooiste uitzicht dat je je maar kunt bedenken. De Red Crater was indrukwekkend en prachtig van kleur, ook het zicht op de Emerald Lakes was onbeschrijflijk mooi, wederom wordt je er gewoon stil van, zoveel natuurschoon!!! Maar goed als je boven bent aangekomen moet je ook weer naar beneden en het eerste stuk was niet mijn ding, losse ondergrond, een soort as met steentjes. En nee Dees, ik raakte niet in paniek zoals in het verleden nog wel eens gebeurde in dit soort situaties, het duurde alleen wat langer voordat ik bij de Emerald Lakes was. Das was het moeilijkste stuk, de rest van de afdaling was tot de Ketetahi Hut op 1464 meter vrij simpel. Na de hut was het nog een stukje door gebied waar weer wat stoom uit de aarde opsteeg gepaard met de bijhorende smakelijke luchten ahum. En toen begonnen de trappen naar beneden, er leek geen einde aan te komen. Het laatste stuk ging door het bos en ineens was daar de parkeerplaats waar we opgepikt zouden worden op 750 meter Ketetahi Car Park. We zijn om 7.30 begonnen aan de Crossing en om 15.20 waren we bij het eindpunt.In het totaal 1700 treden afgedaald. Moe maar voldaan ploften we in de bus op een stoel. Teruggekomen in ons appartement even een drankje gedaan en Jan en ik zijn de hot tub in gedoken en dat was heerlijk zo buiten in het warme water, goed voor alle pijntjes die we voelden. Uit eten geweest en toen ging het kaarsje pas echt uit, om 21.30 lagen we erin.
Vanmorgen om 7.30 ging de wekker, dat was even uitslapen zeg!! We hadden een ontbijt besteld als beloning voor gisteren, we vonden dat we dat wel hadden verdiend. Computer aan en tringggg daar was Dees via skype, even lekker gekletst, mooi dat dat kan! Om 8.00 klop klop aan de deur, ontbijt werd gebracht. Op ons gemakkie het appartement leeggeruimd en om 10.00 zaten we in de auto op weg naar New Plymouth via de Forgotten World Highway, een prachtige weg. Onderweg diverse fotomomentjes. Het weer was iets minder vandaag rond 18 graden en zelfs regen, dat gaf niet, we zaten toch in de auto. Morgen gaan we een wandeling maken bij Mount Taranaki, Mount Egmont, al zal die niet zo extreem zijn als de wandeling van gisteren, we gaan niet naar de top maar houden het bij een wandeling van 3uur. Ik wil zeggen dat we het leuk vinden dat jullie ons zo volgen en tot de vlgende keer maar weer…………………..
De rugzakken waren de avond ervoor al gevuld met de misschien benodigde extra kleding voor onderweg. Dat het geen overbodige luxe was zou blijken want we hebben in stralende zonneschijn, behoorlijke koude wind op de top en regen op een stukje van de terugweg gelopen.
Broodjes werden gesmeerd, waterflessen gevuld, bananen en snacks mee, nog even ontbijten, ik kreeg bijna geen hap door mijn keel, het was veel te vroeg om te ontbijten.
Om 6.00 vertrok de bus naar Mount Tongariru, nog wat uitleg over de wandeling en een kaartje voor onderweg en hup die berg op. De start was bij Mangatepopo Car Park op 1150 meter vervolgens een redelijk vlakke wandeling naar Soda Springs op een hoogte van 1400meter. Toen begon het echte werk: Devil’s Staircase naar de South Crater op een hoogte van 1660 meter, dit was dus een echte duivelse trap waar geen einde aan leek te komen en alles onder het toeziend oog van Mount Doom uit The Lord of the Rings die zo nu en dan duidelijk in beeld was en vervolgens weer in de verdween. Waren we aan het begin met een kleine miezer regen begonnen, al gaande weg klaarde de lucht op en werd het stralend weer met een lekker zonnetje en weinig wind, maar goed we gingen een berg op dus dat is geen garantie. Na Devil’s Staircase en een bord met daarop aanwijzingen wat te doen wanneer de vulkaan dreigde uit te barsten, volgde een vlak stuk van ongeveer een kwartier lopen, het leek wel een woestijn en we waren dan ook wel blij dat we daar vroeg waren en niet op het heetst van de dag. Nu volgde de volgende steile klim naar de Red Crater op 1886 meter hoog, het begon ook aanzienlijk harder te waaien en voordat we op de top waren had ik mijn petje maar afgedaan want de wind rukte er behoorlijk aan. Oeps hoorde ik Jan zeggen en daar vloog zijn kaartje van de Crossing voorbij……..zomaar uit zijn broek, gelukkig was het alleen het kaartje maar haha. Het laatste stukje naar de top was bedekt met losse steentjes. Op de top werden we beloond voor het mooiste uitzicht dat je je maar kunt bedenken. De Red Crater was indrukwekkend en prachtig van kleur, ook het zicht op de Emerald Lakes was onbeschrijflijk mooi, wederom wordt je er gewoon stil van, zoveel natuurschoon!!! Maar goed als je boven bent aangekomen moet je ook weer naar beneden en het eerste stuk was niet mijn ding, losse ondergrond, een soort as met steentjes. En nee Dees, ik raakte niet in paniek zoals in het verleden nog wel eens gebeurde in dit soort situaties, het duurde alleen wat langer voordat ik bij de Emerald Lakes was. Das was het moeilijkste stuk, de rest van de afdaling was tot de Ketetahi Hut op 1464 meter vrij simpel. Na de hut was het nog een stukje door gebied waar weer wat stoom uit de aarde opsteeg gepaard met de bijhorende smakelijke luchten ahum. En toen begonnen de trappen naar beneden, er leek geen einde aan te komen. Het laatste stuk ging door het bos en ineens was daar de parkeerplaats waar we opgepikt zouden worden op 750 meter Ketetahi Car Park. We zijn om 7.30 begonnen aan de Crossing en om 15.20 waren we bij het eindpunt.In het totaal 1700 treden afgedaald. Moe maar voldaan ploften we in de bus op een stoel. Teruggekomen in ons appartement even een drankje gedaan en Jan en ik zijn de hot tub in gedoken en dat was heerlijk zo buiten in het warme water, goed voor alle pijntjes die we voelden. Uit eten geweest en toen ging het kaarsje pas echt uit, om 21.30 lagen we erin.
Vanmorgen om 7.30 ging de wekker, dat was even uitslapen zeg!! We hadden een ontbijt besteld als beloning voor gisteren, we vonden dat we dat wel hadden verdiend. Computer aan en tringggg daar was Dees via skype, even lekker gekletst, mooi dat dat kan! Om 8.00 klop klop aan de deur, ontbijt werd gebracht. Op ons gemakkie het appartement leeggeruimd en om 10.00 zaten we in de auto op weg naar New Plymouth via de Forgotten World Highway, een prachtige weg. Onderweg diverse fotomomentjes. Het weer was iets minder vandaag rond 18 graden en zelfs regen, dat gaf niet, we zaten toch in de auto. Morgen gaan we een wandeling maken bij Mount Taranaki, Mount Egmont, al zal die niet zo extreem zijn als de wandeling van gisteren, we gaan niet naar de top maar houden het bij een wandeling van 3uur. Ik wil zeggen dat we het leuk vinden dat jullie ons zo volgen en tot de vlgende keer maar weer…………………..
-
08 Februari 2011 - 07:57
Mirjam/muffin:
Wouw, wat gaaf zeg. Het lijkt wel of ik op jullie schouder zat toen jullie aan het wandelen waren.
Dank voor het "mee-liften" en nog veel wandelplezier! -
08 Februari 2011 - 10:19
Anne-Marie:
Wat een belevenis weer deze wandeling, knap van je Herma dat je dit kan en durft!
Succes voor de volgende wandeling,
xxx
Cappu -
08 Februari 2011 - 14:17
Jeanine:
Leuk hoor om jullie avonturen heet van de naald te lezen. Dat scheelt straks in vertellen Herma! Ben wel een beetje jaloers hoor, het ziet er fantastisch uit. Take care! -
08 Februari 2011 - 21:35
Saskia En Piet:
Wat een ervaring daar boven op die top, geweldig joh, ben heel benieuwd naar de foto's. Leuk hoor dat we jullie zo kunnen volgen. We genieten met jullie mee. Dikke kus. van ons XXX -
09 Februari 2011 - 09:55
Jolanda:
Hoi herma,
Ik genoot weer van je verslag!
Wat ben jij stoer zeg!
Blijf jullie met veel plezier volgen!
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
